Διατροφή και στρες ΙΙ

20/5/2010 

Το χρόνιο στρες και οι χρόνιες διατροφικές ελλείψεις συνδέονται με αιτίες θανάτου όπως οι καρδιοπάθειες, ο καρκίνος, η κίρρωση του ήπατος, οι ασθένειες των πνευμόνων και η αυτοκτονία (Weiss, 2003). Το άγχος προξενεί φθορές στο ανοσοποιητικό σύστημα με αποτέλεσμα το δεύτερο να είναι τρωτό στις λοιμώξεις από βακτήρια, ιούς και παράσιτα. Πως θα υπερασπίσει το ανοσοποιητικό μας σύστημα το σώμα μας από τα καρκινικά κύτταρα όταν η ικανότητά του έχει καταπιεστεί; Δείτε τους ερωτευμένους που μέσα στην ευτυχία τους και την αισιοδοξία τους αμύνονται στα καρκινικά κύτταρα ή τα βακτηρίδια με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο, εφ’ όσον βέβαια διατρέφονται καθημερινά με τροφές που αυξάνουν την αντίσταση του στρες και αποφεύγουν τις διεγερτικές τροφές που είναι τοξικές και εξαντλούν τον οργανισμό μας (πολλή ζάχαρη, πολύ αλκοόλ, κάπνισμα, πολύς καφές, ναρκωτικά).  Το στρες αυξάνει τα επίπεδα LDL χοληστερίνης πράγμα που συντελεί στην στεφανιαία νόσο. Τα εσωτερικά τοιχώματα των αρτηριών στενεύουν και έτσι μεγαλώνει ο κίνδυνος καρδιακού εμφράγματος ή εγκεφαλικού επεισοδίου. (Weiss, 2003)Το χρόνιο στρες επίσης συντελεί στην απώλεια μνήμης, στην οστεοπόρωση και στην αντίσταση στην ινσουλίνη. Το παράξενο όμως είναι ότι οι συνηθισμένες μας τροφές αυξάνουν αντί να μειώσουν το στρες.. Οι τροφές που περιέχουν πολλή ζάχαρη, ο πολύς καφές, το πολύ τσάι, το πολύ αλάτι, τα αναψυκτικά με καφεΐνη, οι πολύ λιπαρές τροφές, τα πολλά αλκοολούχα ποτά και τα γεμάτα συντηρητικά έτοιμα γεύματα, αυξάνουν το στρες, μας αγχώνουν (Goulart, 1995) Αντίθετα οι τροφές που περιέχουν πρωτεΐνη, τα ανεπεξέργαστα δημητριακά, το γιαούρτι που είναι βιολογικό, τα ατμόβραστα και ευκολοχώνευτα λαχανικά ( ιδίως το βράδυ), οι ωμές σαλάτες με ποικιλία λαχανικών, (ιδίως τα ζεστά μεσημέρια) και τα φρούτα περιέχουν ορθά μόρια που μας θωρακίζουν ενάντια στο άγχος (βιταμίνες Β, βιταμίνη C, ασβέστιο και μαγνήσιο).Όσο περισσότερη πίεση δεχόμαστε, τόσο περισσότερο αυξάνεται η δραστηριότητα των επινεφριδίων και μειώνεται η ανταπόκριση του ανοσοποιητικού μας συστήματος. Έχει παρατηρηθεί ότι ο ανεπαρκής ύπνος, το πένθος και η κατάθλιψη στην οποία δεν εκδηλώνουμε αλλά καταπιέζουμε τον θυμό μας και την διεκδικητικότητα μας ‚προκαλούν μειωμένη λειτουργία του ανοσοποιητικού. Το άγχος εξαντλεί τα επινεφρίδια των οποίων ο φλοιός εκκρίνει αλδοστερόνη και κορτιζόλη, ενώ το εσωτερικό τους εκκρίνει αδρεναλίνη και νοραδρεναλίνη. Έτσι τα επινεφρίδια που διαστέλλουν και συστέλλουν τα αγγεία μας και εμπλέκονται στην παραγωγή της γλυκόζης βρίσκονται σε διαρκή εγρήγορση και παράγουν πολλή κορτιζόλη η οποία συμβάλλει στην παχυσαρκία, την οστεοπόρωση, την ανισορροπία του σακχάρου και τα αυτοάνοσα νοσήματα. (Minoud­is, 2009). Χρόνια έκκριση κορτιζόλης προκαλεί αυξημένη παραγωγή ινσουλίνης. Έτσι η όρεξή μας αυξάνει και το λίπος συσσωρεύεται στην μέση μας. Οι γυναίκες με κοιλιακό λίπος είναι πολύ ευάλωτες στο στρες και παράγουν περισσότερη κορτιζόλη. Τα κύτταρα λίπους στην μέση τους έχουν πολλόυς υποδοχείς των ορμονών του στρες. Η Ιατρική Σχολή του Har­vard συνέδεσε το λίπος στην κοιλιά με αυξημένο κίνδυνο στεφανιαίας νόσου. (Weiss, 2003) Οι ορμόνες του άγχους όταν παράγονται σε αφθονία συνεχώς, καταστρέφουν τα κύτταρα του νευρικού μας συστήματος. Η θωράκιση των επινεφριδίων επιτυγχάνεται με τις βιταμίνες του συμπλέγματος Β (50 ml. το πρωί και το μεσημέρι), την βιταμίνη C (500 mg. το πρωϊ και το μεσημέρι), τον ψευδάργυρο (15 mg  το πρωί )που δρα συνεργατικά με τις βιταμίνες Β  και τα ουσιώδη λιπαρά οξέα (ωμέγα 3,6,7 και 9.)Δυστυχώς τα στρεσογόνα διεγερτικά προκαλούν απώλεια των βιταμινών Β και του ψευδαργύρου που βοηθούν το νευρικό και το ανοσοποιητικό σύστημα. Η γονιμότητα και το αναπαραγωγικό σύστημα καταπιέζονται από το άγχος. Η παραγωγή των ορμονών του σεξ όπως η τεστοστερόνη, οι οιστρογόνες ορμόνες και η προγεστερόνη αναστέλλεται. Επίσης, μειώνεται και η παραγωγή της αυξητικής ορμόνης. Το χρόνιο στρες αυξάνει την ορμόνη του στρες CRH στον υποθάλαμο. Η αύξηση αυτή παρατηρείται στους καταθλιπτικούς, σε όσους πάσχουν από σύνδρομο άγχους, στους ανορεξικούς, στους αλκοολικούς, στους διαβητικούς, στις παθήσεις του θυρεοειδούς, σε κάποιες περιπτώσεις αϋπνίας και στον ψυχαναγκασμό.